آلیهان

علاوه بر کهولت سنٌ ، به دلیل تشدید کسالت های گوناگون از پاسخ فوری به اظهار نظر ها ، و به خصوص اظهار محبٌت های احتمالی دوستان ، و همراهان ….. ، معذور می باشم .
سایت ادبی
خواب دیدم می گفت :
« شعر ، نهری است ز احساساتی
که ز سرچشمه عشق
و پس از گرم شدن ،
فصل بهار
و آن : بهار جانت …
از دلت می جوشد
چون یکی چشمه ز اعماق خیال
و سپس ؟
جویباری است خرامان و زلال
چشمه ها سر بسر هم بنهند
تا یکی رود شوند
و به سوی دریا :
غزل و قطعه ؛ رباعی ، چامه
شعر نیمائی و نو ، یا آزاد
رو به سوی دریا
دریا ؟ نه ! یک « مجموعه »
که تواند بود هم یک « سایت » : سایت ادبی
شاعرانی به زبانی که زپارس
یا خراسان ، و تمام ایران
ریشه دارد ؛ و بنام « پیوند » .
صحنه ی مشترکی است :
از تمام ملٌت
از تمام تاریخ
از تمام فرهنگ
و…. « ادب » بر تارک .
این یکی سخت مهمٌ است ، چرا ؟
چون که یک هنگ از آن بی ادبان
عربانی به شکم سوسومار
مغولانی بی فکر
جاهلان تاتا ر
همگان بی ادب و بی منطق
« پارسی گشته » زروی اجبار!
به هوس افتادند
تا به هر نحوی هست
شیک پوشند لباس شاعر ،
چه بسا سخت شهیر !!!
پستی و منزلت و پول و مقامی ، تکبیر !
الله اکبر ! الله اکبر ! الله اکبر !
زورکی شعر نویسی کردند ؛
نه که شعر ، یک عبارات عجیب
با مفاهیم غریب !
گرچه گاهی هم
اندکی ، بخشی ، تا حدٌ و حدودی یک شعر .
« سعربافان » حوالی و قریب
به تفنن همگی شعر سرا
به تجرٌی همگی « مِعر » سرا
اینچنین لب به لب و گوش به گوش
صد که نه ! هشتصد و…
نهصد و… هرساعت بیش
به شماره در پیش
به شماره در جوش
همه در جوش و خروش
من ناقد همه جا گنگ و خموش !.
بشنو !
زلزله آمده است ؟!!!
… و این صداهای مهیب ؟!!!! »
من پریدم از خواب
رعد پنجشنبه شب چهاردهم
و شما خوابیدید ؟
15 اردیبهشت 1391
شعر از علیرضا آیت الهی

.

دلتنگ شب دشت شقایق
هنوزم می شه دل بست و هنوزم می شه عاشق شد
هنوزم می شه دلتنگ شب دشت شقایق شد
هنوزم می شه با آیینه ها از عشق نجوا کرد
دو رکعت زندگی را در کتاب عمر معنا کرد
هنوزم می شه در نبض زمین تشنه جاری شد
به آهنگ خوش باران ، بهاری شد ، بهاری شد
هنوزم می شه شب ها ، بی قرار بوی باران شد
به بزم شمعدانی ها شبی تا صبح مهمان شد
هنوزم می شه شور رویش بابونه را فهمید
هنوزم زندگی را می شه در چشمان صحرا دید
+++
هنوزم می شه شاعر بود و شعر تازه ای سرکرد
طلوع عشق را در غربت تردید باور کرد
هنوزم میشه احساس قشنگ یاس ها را چید
به بویش کلبه ی تنهایی خود را معطر کرد
میان بیت بیت هر غزل ، با یاد روی دوست
چراغ عاشقی افروخت ، تا دل را منور کرد
پلی زد از زمین تا آسمان آبی روشن
به شوق لحظه ی ناب اجابت ، دیده را تر کرد
++++
بیا تا بگذریم از شب ، سحرمشتاق دیدارست
نترسیم از سیاهی ها ، دو چشم ماه بیدارست
در این فرصت که باقیمانده بادل صاف و صادق شد
هنوزم می شه دل بست و هنوزم می شه عاشق شد
احمدفرجی17/2/91

.

لطمات تن ﭐزرده ما بین همه جا ورد زبان است
در فروماندن و اعجاز نکویی سرابست و خیال است
همت و عزم نداریم همگی گوش به فرمان و مطاعیم
نقشه و طرح نداریم یاری کردن بخت امر محال است
سختی و محنت دوران همه باید بکشیم یکدل و یکسان
ضرر و سود برای همگان باشد و این عدل و کمال است
تا کجا قافله لنگ برانیم و تن فرسوده بهر سوی کشانیم
کار بیهوده سرمایه بسوزاند و آخر زیانش هزار است
راه آبادی و سازندگی از مصدر انصاف و صداقت به در آید
ور نه بی صدق و درایت پی این خانه ویران و خر اب است
هر بنایی که خود کامه به پا کرد زمان کشت و فنا کرد
پی ویرانگریش شهر فروماند مردان و زنانش به هلاکست
باید از من بدرآئیم و این چرخ برانیم و به هنجار بکوشیم
گر در این صف بمانیم ز رفتار نمانیم بدان عین صوابست
11/1/91

.

صد بار به اسرار نوشتند وارسته شدن چیست
تو طعنه زدی ناله مرغان گرفتار ز زندان و قفس نیست
گفتم به رهایی برسی با قطع رفاقت ز منیت
گفتی که این شرط فراست  بی درمان و دوا نیست
گفتم تو که باشی تا راه درست و ره کج را بنمایی
گفتی صیانت بی مرشد و مقصودظفر نیست
گفتار میان من وتو راه به جایی نرسانید
تو گفتی و من مرکز انکار وارسته شدن نیست
آزادی دنیا که برایش بزنند بر سر و بر دست
زندان عظیمی است از بند و آزاد شدن نیست
آن صلح و صفایی که به نهاد من وتو داد خداوند
امروز کجا رفته و دگر نیست وارسته شدن نیست
وارسته شدن شرط توسل به خداوند بخواهد
ابلیس چو فرمانده ما شد وارسته شدن نیست
27/12/90

.

زندگی شادی و رنجی بی شمار مسرور باش

از نهادت عشق و آزادی برآر  مسرور باش

تا  توانی  بر  لبانت  نو   گل   خنده   بکار

از ملالت خویشتن بیرون بیار مسرور باش

شکر ایزد را کنیم چون خنده بر لب ها نهاد

خنده را کن آشکار بی اختیار،  مسرور باش

ور به خندی روزگارت خنده باران می شود

بر بنای عشق و ایمان پاگذار مسرور باش

منطقی رفتار  کردن  شوق هستی  می ﺒˊرد

بذرˏ مشتاقی و محبوبی بکار  مسرور باش

سخت گیری  شادمانی  را به یغما  می ﺒˊرد

مهرورزی کن  بدارش پایدار   مسرور باش

معرفت با ترشرویی همدل و همساز  نیست

خوشرویی کن بسازش آشکار مسرور باش

در جهان هر کس لبی خنداند،دلی را شاد کرد

او بماند  یاد و نامش بر قرار مسرور باش

9/12/90

.

اگر مستم من از عشق تو مستم-مرضیه
رها بودم رها بودم میان ابرها بودم
شدم قطره باران به خشک و تر باریدم
گهی بالا گهی پائین بهر سویی روان بودم
بشکل دانه شبنم رخ گلبرگ بوسیدم
جدا گشتم جدا گشتم چو برگ زرد پائیزی
میان شاخه رقصیدم به روی خاک غلطیدم
ترا دیدم ترا دیدم سوار شانه های با د
به سویم آمدی غران به رفتارت بخندیدم
نترسیدم نترسیدم ز فریاد خروشانت
شدم همراه خاک خشک به اندامش چسبیدم
تنم یکسان با خاک و کنون من خاک نمناکم
برای دانه های خاک خوراک و دانه ها چیدم
فدا کردم فدا کردم تن و جانم برای خاک
چو فردا بینیم سروم بلوطم نارون بیدم
بیا فردا بیا فردا سراغم را ز بستان گیر
چمنزاران و گلزارم برای عشق معبودم
16/11/90

.

در نداری و فقیری عمر ما رفت و فنا شد

هر دری را چون گشودیم آن در بسته ما شد

هر سحر چشمی نهادیم به امید روشن روز

شام تاریکی رسیدوکفش و رخت تن ما شد

ناسپاسی ها ز یاران و نا کامی های دوران

می کشیدیم و سر ما بود که دایم بی کلاه شد

بر تن حسته رساندیم بار نفرین و ملامت

روح پژمرد و شریک درد بی درمان ما شد

باورم آمد که عالم سفره جود و کرم نیست

نعمتش بر بی نیازان نکبتش نصیب ما شد

خنده تا دیروزخویشی با لب وسیمای ما داشت

حال خاموشی گرفته خنده بر لب کیمیا شد

من دلیلم آفتاب و تابشش از بام تا شام

بین طلوع و هم غروبش دور از ایوان ما شد

شهر ما بالای شهری داردو پائین شهری

وضع ما تا یاد داریم زیر شهر ماوای ما شد

بر دلم آمد گواهی نیست یکسان عدل و یاری

آنچه در تقدیر داریم مستمندی یار ما شد

آنکه ما را آفرید و عا دت و اعمال ما دید

اتفاق بر ما نهاد و شاهد بلوای ما شد

بر چنین رفتار گشتیم مبتلا تا روز محشر

هر که در پندار و کردار از خردمندی جدا شد

حیاتی8/11/90.

پس از پائیز رنگارنگ زمستان آمد و سرما
طبیعت شکل دیگر شد جهان جاوید و پا بر جا
تن ما طاقت سرما ندارد همچنان گرمای سوزنده
از این سرما و آن گرما دو صد نعمت رسد ما را
درون قطره باران نهان املاح سرگردان
کزین املاح ارزنده سلامت در وجود ما
میان لایه های خاک هزاران چشم و جان زنده
از این سرمایه ها هر جا زمین دارنده یکتا
ز دریاها چه می دانیم ز موجودات بی پایان
همه دانسته های ما قیاس ذره با دریا
زمین کوچک ما بین چو گوهر در دل دریا
هزاران چون زمین گردان بقای کهکشان برجا
از این دانستگی هامان باید چشم بر بندیم
ابد دانای نادانیم برای دانش دنیا
بدان مخلوق نتواند ز خالق پرده بر گیرد
هر آنقدر دانشش والا همان مقدار نا بینا
در این تاریکی مطلق تمامی جهان مظروف
ظهور ظرف و مظروفش همان معشوق نا پیدا
5/11/90
.