نام نیکو گر بماند ز آدمی – به کز او ماند سرای زرنگار
مناظر و عکس
زنجان – آب بر ، ﻜ ۥﺭد آباد
با دلی شاد ، سوی ̗ کرد آباد رفتیم با جمیع ̗ دوستان
کوه بود و نغمه های دلنواز ̗ مرغان ̗ آسمان
هر کجا تا چشم ما می دید ، نی زار و درختان انار
خوش به حال ما گذشت و مست و شاد و بیقرار
در مسیر جاری رود ̗ خروشان آفتاب ̗ صبحگاهی
می سرودیم زندگی با عشق را خواهی نخواهی
در کنار ساحل دریاچه کوچک نشستیم باصفا ساکت دمی
آنچنان گویی رهاییم ما به پهلوی نگار و همدمی
باش کرد آباد ، آباد کوه و دشت ، آسایشت
باز می آئیم کنارت تا بجوییم از تو آن ، آرامشت
7/9/94.
آزادی
ازمستی میخانه و میخواره چو رˊستم ساغر نشکستم
خاطی و دنی ﺠۥستم و اما هم آواز ﻨﺠۥستم
گفتم به میلم چو بجویم سر انجام بیابم
هی گشتم و گشتم دیدم همان روز ﻨۥﺧستم
گفتم غلطست فکرم و کنکاش درین راه چه حاصل
دیدم که منم چرخ زنان ساغر و پیمانه به دستم
تا عاقبت آرامشم آمد ازاین گردش و ﺠۥستن
پیمان نه بخود بستم و از بی کس وناکس گسستم
حالا خوش و وارسته رسیدم به سر منزل اول
از روز ازل باده پرستم چه هوشیارو چه مستم
4/2/94
بیاییم باصفا باشیم
به نیکی پیش هم باشیم ، بیاییم با صفا باشیم
ببخشیم گر بدی دیدیم ، بیاییم ، با صفا باشیم
بخندانیم لب ها را به دلداری کنار هم
چراغ عشق برافروزیم ، بیاییم با صفا باشیم
نمی دانیم چه تقدیرست من و تو تا کجا باهم
بمانیم تا نفس داریم ، بیاییم ، با صفا باشیم
نگوییم قصه ی دوری که بودیم گرم رنجوری
به دلجویی روی آریم ، بیاییم ، با صفا باشیم
بیاییم خانه ی دل را ز هر دردی کنیم آزاد
درخت مهر بنشانیم بیاییم با صفا باشیم
من و تو نسل امروزیم نه دیروز و نه آینده
حضور هم قوی داریم بیاییم با صفا باشیم
14/11/93.
ریحانه نبودم من
نه شادم و نه ناشاد بیزارم ازین بیداد
بغضم به گلومانده ، درمانده ی بی فریاد
می بینم و رنجورم می ترسم و گریانم
از ذات خودم دورم شیرینم و بی فرهاد
گه خوابم و گه بیدار محزونم وغمگینم
می سازم و می سوزم این خانه نشد آباد
با جمعم و تنهایم با دوست صد تایم
لب تشنه صحرایم کو ابر و نشان از باد؟
در عمر کوتاهم عشقم به خدایم بود
قصدم همه ناموسم بشکست تنم صیاد
در دام چو افتادم بردند همه از یادم
جرمم چو به زندانم دیگر نشوم آزاد
روزی که قصاص آمد زندان هراسم شد
گفتم خدا حافظ بر مرگ سلامم باد
ریحانه نبودم من زین خانه نه خوانیدم
رفتم به آنجا که دلدار نشانم داد
12/8/93.
ریحانه تو رفتی و خدا از دل ما رفت
قاضی سر ̗ حق ﻜۥﺸت و حقیقت به فنا رفت
دستور چنین بود که تقاص از تو بگیرند
هفت سال تو را زجر دهند شرم و حیا رفت
اغواگر ̗ دژخیم گرفت جانب سلطه
آثار و نشان تو در آن حال و هوا رفت
مظلوم نشاندند تو را در غل و زنجیر
فریاد تو در همهمه ی دست ̗ جفا رفت
گفتی متجاوز شکست حرمت ناموس و تبارت
دیدیم قوانین نوامیس و شرف از همه جا رفت
تو ذات ̗ نگهبان ̗ شرف ، عصمت و پاکی
با مرگ تو ریحانه خدا از دل ما رفت
5/8/93.
عاشقان
عاشقان بهر خوشی گسترده اند صدها نشان
آفرین بر غیرت و بر همت والایشان
یک نشان از عشق می گویند امید زندگی
کاشتن در جان خود باشند با هم مهربان
مهربانی در میان باشد کدورت می رود
مردمان نیکبخت سازند گلستان این جهان
شهرها آباد و در هر گوشه اش میخانه ای
ساقی ساغر بدست بینی شراب ارغوان
هم فقیر و هم غنی بهر دل تب دار خود
نوش جان گویند بهم از گلشن دلخواهشان
گر بهشتی هست اینجاست هرکجا دلهای شاد
دست در دست همند در رقص و بزم وشادمان
گر نیازی هست بهر زندگی مشکل کجاست ؟
حل می گردد مسائل با تلاش و با توان
آرمیدن در کنار ساحل دریای مهر و دوستی
دشمنی ها می رود ، دنیا بهشت جاودان
خاطرت باشد طبیعت را ببینی هر زمان
بر تو می گوید که قدر بودن خود را بدان
بر تو می گویند که دنیا فانی و تو میهمان
این لباس کهنه را بر کن که باشد داستان
4/7/93.
بهار آمد
زمستان فصل ̗ سرما رفت بهار ̗ دلنواز آمد
زمین خفته شد بیدار نسیم ̗ چاره ساز آمد
هزاران دانه ی در خاک گرفتند جشن پیروزی
زمین شد فرشی از گلها گلستان سرفراز آمد
گل و پروانه و بلبل نمایان شد به هر کویی
نوای قمری خوشخوان که از راهی دراز آمد
بیاوردند می گلگون ساقیان نوروزی
دل دلدادگان عشق از آن می در نماز آمد
درختان شکر می گویند ببینند قمری خاموش
به عشق گل غزلخوان شد صدای نغمه ساز آمد
هوای بوستان هر روز ز بوی لاله و سنبل
بگیرد عطر گل بلبل ندیم بی نیاز آمد
بیا با تهنیت گویی بگیریم جشن نوروزی
کنیم هر روز خود نوروز به حق این امتیاز آمد
29/12/93
صد دانه بر این خاک گرانمایه فشاندیم ، یک گلشن آباد ندیدیم
هر بار گران بر سر و بر دوش کشیدیم ، یک گلشن آباد ندیدیم
گفتیم به پا گشته و دل در ره پیمان و رفاقت بگذاریم
آن عهد شکستیم و ز هم دور شدیم ، یک گلشن آباد ندیدیم
هر قافله از راه رسید و ﻋˊلم خویش در این خانه به پا کرد
بیگانه ستودیم و در دام فتادیم ، یک گلشن آباد ندیدیم
هوشیار نبودیم به رای و عمل خویش از آغاز و سر انجام
زیر ستم بی خردی زجر کشیدیم ، یک گلشن آباد ندیدیم
بودیم به تاریخ و زبان ملت و اقوام برادر بهم یار و برابر
دردا که بر گوهر مقصود نرسیدیم ، یک گلشن آباد ندیدیم
از تجربه و دانش دیروز در خدمت اغیار به اخلاص نهادیم
افسوس برای خود از آن بهره نبردیم ، یک گلشن آباد ندیدیم
بودیم به عیان ورد زبان هنر و معرفت عالم و آدم
این گنج به ویرانه و بیگانه سپردیم ، یک گلشن آباد ندیدیم
شاید به پیشانی ما حک شده شایسته نبودیم و دریغا
پیوسته به خود ارزش بیهوده نهادیم ، یک گلشن آباد ندیدیم
25/8/93
گفتی برای دل ها شوقی دگر نمانده ست
گفتم گناه ̗ دل نیست عشقی به سر نمانده ست
گفتیم برف و باران از لطف حق ببارند
خشکیده چشمه ساران جویی به بر نمانده ست
از چشم ̗ ما ربودند خورشید و ماه ̗ تابان
درمانده جز دل ̗ ما آسیمه سر نمانده ست
تا هست خود پرستی در کوچه های این شهر
جاه و جلال ̗ هستی از آن اثر نمانده ست
فرزانگی فراموش گشته چو شمع ̗ خاموش
اهل ̗ قلم اسیرند ذوق ̗ هنر نمانده ست
واماندگان دیروز بر صدر کار و زورند
گویی دوای درمان در رهگذر نمانده ست
فرجام ̗ ترس و نخوت هرگز ندیده بودیم
از ﭙۥردلی بابک جز درنظر نمانده ست
تا میل خشم و نفرت بر جان ̗ ما نشسته
عقل از زمانه رفته شوری به سر نمانده ست
درسی برای هجرت هر گز نخوانده بودیم
بی دست و پا شکستیم حال ̗ سفر نمانده ست
یادش به خیر دل ̗ ما دریا و موج و ساحل
بود و کنون علاجی بر چشم تر نمانده ست
امروز ما چو فردا ، آینده مثل هر روز
این سرنوشت ̗ ما شد وقتی دگر نمانده ست
9/12/93
تن سالم می ارزد به صد جاه و مقام و نام
که بیمار آرزو دارد تنی سالم دلی آرام
هزاران حیف که نادانیم ز قدر روز آرامش
که در اوقات رنجوری شویم نومید و بس ناکام
همه در یک ﻧˊﻔˊس بندیم اگر ناگاه ز جان کاهد
به آنی می شویم مردار بدون کوشش و فرجام
وجود سالمت دریاب چه در بیداری و درخواب
نمی دانی چه تقدیرست چه باشد در پس ایام
4/11/93