Author: حشمت

انسان   نمای   آدمیخواره   و   بی اصل   و  نابکار

قتل عام می کند مرد و زن و کودک بی شرم  و اختیار

ای کاش ﻜˊر بودم و کور، نبودم در این روزگار شوم

باشم شاهد ﻤۥردن کودک مانده در صف مرگ و انتظار

شرم می کنم که ببینم درمقابل چشمانم کشتار می کنند

کاری نمی کنم  دست روی دست  و پریشان و دلفگار

داعش سخن  به زبان آورده  و می گوید این  چنین 

دنبال  من نگرد  همسایه تو ام   در شهر و هر دیار

در   دست  من  آنکه   نهاده  است  تفنگ  و  توپ

گفته  است  بگیر جان   مردم   بیچاره  هزار  هزار

آنان من و تو مردم دنیا را برده ی خویش کرده اند

گر من بروم مزدور دیگری بیاید  به  میدان کارزار

در  ﻜﻠﱢه ام  هر  آنچه  نهادند  نفرت  است  و مرگ

در   قلب  من  آتش  کینه  نشاندند  و زهر  ماندگار

من    صاحب    اختیار    نیستم  ،  حیوان ̗  ناطقم

شیطانم  و  سراپا   عقده  و   بیمار    و   کینه دار

خواهی  مرا   بشناسی  چندان  از  تو دور  نیستم

هر نا خلف  چو بدیدی  من هستم   حیوان  آشکار

رخسارم چو آدم  و در ذاتم  گناه  لانه  کرده است

حیوان نمی ﻜ ۥشد نسل خودش نیست این نحله برقرار

اهرمن   صفت  ذاتش  هست   ز  مخلوق  پست  تر

او درمیان ماست دنبال فرصت و می کند آدمی شکار

11/6/93

.

اینجا کجاست ؟ آخر دنیاست؟ روز قیامت است ؟

شیطان متحیر ز بیداد آدم است  روز قیامت است ؟

تخریب می کنند شهر ها و به آتش می کشند خانه ها

در دست ها به جای گل ، تفنگ است روز قیامت است؟

مردم بی پناه ، شهرها بی دفاع ، نیست سد وسنگری

آنسو نعره آدمکشان به پاست روز قیامت است ؟

فریاد و شیون کودکان زنان به آفاق می رسد

گویا فقط خدا شاهد آنست روز قیامت است

آدمکشان چه آسوده بهر سوی برپا نموده اند

پایگاه آدمکشی و کشتن رواست روز قیامت است

این جانیان به امر آدمکشان سرمایه و قدرت و سلاح

نابود می کنند بناها و محشر به پاست روز قیامت است

بنگر به درمان ماجرا که بشر ناجی بشر شد ست

درمانگر که خودش ناظم جفاست روز قیامت است

آخر نمی رسد روزی شاهد پایان ظلم و ستم شویم

تا این بشر که آلوده گناه و خطاست روز قیامت است.

20/5/93

.

بهر بودن با تو من از دیگران زخم  زبان

خوردم و حاشا نکردم حیله ی دور  زمان

حاصلم از  بودنم  با   تو  همیشه  ساختن

شاد بودن در کنارت زار و گریان در نهان

هر گز از  بختم  ننالیدم  نکردم  ﺸ̗ﻜﻮه ای

عشق را با جان خریدم بند  تقدیرم همان

من  در  این  دریای  توفانی ̗ بختم   ناخدا

در دل امواج  بودم  تا  رسید  آرام ̗  جان

رنج خوردم در نهان کردم صبوری آشکار

شادمان بودم عیان تنها  و بیزار از بیان

نغمه  رفتن سرودی  و  نماندی  در  برم

باورم شد  می رسد  ترکم  کنی از آشیان

آخر آمد روزهای بی کسی و رازهای ماندنی

با که گویم نیست محرم  جز خدای مهربان؟

8/6/93

.

ما   لایق    زجریم    و   سزاور    بلائیم

کس نیست چنین مانده و درمانده که مائیم

در خانه ی جان  سایه وحشت چو نشاندیم

لب ها  همه  بستیم  و ﮔ ۥسستیم  و  جدائیم

شد  عادت  ما  عیب  خودی  را   نپذیریم

با  طعنه   زدن   بر  دگران  عیب   نمائیم

تسلیم  به   خودرایی خود  بوده  و هستیم

بی  عا طفه  ،  ﭙۥر دغدغه  از  کار  درآئیم

افسوس  که  از  منزلت   خویش   بدوریم

هیهات   برآن  قصه   و   افسانه   سرائیم

دیروز گذراندیم به تحصیل اباطیل و خرافات

امروز پرستنده  نوخواهی و لبریز  خطائیم

دائم  به   بیراهه  رویم   حاصل   ما   غم

چون  خیره سریم ، نادم  و محتاج  خدائیم

ایضا

ما   درس  محبت  ز   رفیقان    نگرفتیم

در   بستر  اصحاب   ریا    گام    نهادیم

چون صاحب تصمیم نه  برای دل خویشیم

وابسته   به  رفتار   و   مرام   دگرانیم

ما  میل  نداریم  چه  پیش  آید  و  باشد

امروز  بهر  سان   گذرد    طالب   آنیم

عمری  به   ویرانی   آبادی  و  عمران

با رای  غلط  عزم علط  در سر و کاریم

این قافله گمگشته در این دشت و بیابان

تا راه  نیابیم به ابد منتظر زجر و بلائیم

4/6/93

.

بردگی    یعنی     قبول    مردن     آزادگی

تن  سپردن   در   ندامت   بودن  درماندگی

تو می دانی چه می خواهی زبانت بسته است

حق  آزادی   محالست   مانده  در  افتادگی

موش در سوراخ دیوار منزل و ماوا گرفت

گربه   دائم  بیقرار  ، آغوش طعمه زندگی

سگ نگهبانست عمری بهر صاحبخانه اش

گرگ  دنبال شکارست روز و شب بالندگی

آشیان  زاغ  در   روی   درختان  سایبان

لانه شاهین  کوهستان  خانه ی  زیبندگی

گر همی در خود بمانی ماندنت در خود شود

چون وصال  دوست جویی می رسد آزادگی

29/6/93

.

شده  غم  خانهˏ  ما،  یارˏ وفادار سفر  کرد

آمده  فضل  بهار و  ﮔۥﻞˏ گلزار  سفر  کرد

گاه پرمهر چو مادر ،  گاه دلسوز مانند پدر

یارˏ همسایه  و  انسان  فداکار  سفر  کرد

عشق او فرصت غم را به دﻞˏ خسته نمی داد

چشم گریان ز فراقش  نیک  گفتار سفر کرد

در غریبی  ز  دیار و جبر  دوری  ز عزیزان

گله از درد  نمی کرد شاد وهوشیار سفر کرد

با کم و بیش زمانه راضی و  شاکر و عاشق

رخ به معبود کشید و یار وغمخوار سفر کرد

خانه روشن به صفایش محو خورشید وصالش

 همه جا حامی یاران،  مهدˏ انوار  سفر  کرد

به گل و گلشن و ﺒۥستان هر زمان پای گذارم

گویم ای باغ ، کجا ؟ آن  یار وفادار سفر کرد ؟

2/12/92

 

.

ازین دنیا دگر سیرم ، تو  رفتی  زار و دلگیرم

شدم آن مرغ شیدایی  بسویت  بال  و  پر گیرم

نخواهم زندگی  بی  تو  وجودم   ،عزتم ،از تو

تو بودی نغمه خوان بودم نماندی مرغ شبگیرم

بهار و شادیم از  تو زمستان و  غمم  بی   تو

چرا بی ما سفر کردی ؟ کنی  پیر و زمین  گیرم ؟

ترا  با  مهرورزی ها   بیاد  آرند   و  دلداری

بهر کس عشق ورزیدی کنون غربت کند پیرم

کنم من  نام  و  یادت  را، صفای دفتر   شعرم

بخوانم من  سرودت  را  ندای  رای و تدبیرم

1/11/92

 

آن شب نخوابیدم و تا صبح دعا می کردم

 

از خدا  با  غم  خود  ذکر  و ثنا می کردم

که ببینم رخ  زیبای  مهین  در  بستر

شده خندان  و سلامت  صفا می کردم

لیک  تقدیر  مرا  ملعبه  دست  گرفت

زان سبب ضد دعا من دعا  می کردم

در پاسخ به سوگ مهین عزیز به دکتر سودی گرامی

 

.

در سوگ  مهین  هرچه دل آزرده بگرییم.. کم نیست

از مهر رخش  مهر بجوئیم و بیابیم…کم نیست

در روز و شبی بار سفر بست و ازین غربت رفت

از غربت او زار و غریبانه بنالیم… کم نیست

آرام نمی شد  دل او تا  دل  یاران  نکند  شاد

آرام  نگیرد  دل  و  ناشاد  بمانیم.. کم نیست

از یاد نبردیم ووفایت چون روشنی روز عیانست

تابنده چو خورشیدˏ کریمانه بتابیم… کم نیست

آرامگهت   وادی   غربت   شد  و  آرام  گرفتی

گریان و پریشان و دل افسرده برآییم… کم نیست

داریم  به  درگاه  خدا  دست  به  آمرزش او را

تا صبح دعا هر چه بگوئیم و برآریم …کم نیست

 

30/10/92

.

از باده چشمانت سیراب شود جانم

از مستی این باده در رقص و خروشانم

 از روشنی رویت ﺑﺸﮔﻔۥت  ﮔۥۥ ﻞ جانم

بی گلشن رخسارت پژمرده  و نالانم

آهنگ کلام تو موسیقی باران است

بر لوح ̗ دلم جاری موزونم و خندانم

من خسته درون خویش بیزار از این عالم

روزی  که  نباشی  تو   مجنون  بیابانم

چشم ̗ دل من  ﭘۥر شد از نور نگاه تو

من جلوه ی این نورم آفتاب تابانم

جانا ز که آوردی این مستی جاویدان ؟

ساغر شده در دست  این  ساقی  مستانم!

من  عشق  ندانستم  ترا  دیدم  و  دانستم

از مرحمت عشقت سرمست و غزلخوانم

با من رفیقی و از طایفه ی رندان

زین  وحدت  جان افزا  دلداده  و  حیرانم

هر لحظه وجودت را چون جان  ببرم  گیرم

هر روز به پروازم  چون مرغ سلیمانم

                                       1/2/85

.

با دوست خوشم به زندگی دلشادم

از قید  زمان  و از مکان  آزادم

انگار  فراموش کنم  حال  خودم

در گوش کسی نمی رسد فریادم

باشی  و  منم   کنار  تو  آرامم

رفتی  و  منم  لیلی  بی  فرهادم

گاهی که خراب می کنم خانه ی دل

در چهره نشان نمی دهم ناشادم

با گوشه خنده غم ز دل می رانم

بر باد  نمی دهم که من  بر بادم

آرامش خود را به غمی نفروشم

از روز ازل هرآنچه گفت استادم

10/4/93

.