نام نیکو گر بماند ز آدمی – به کز او ماند سرای زرنگار
زمستان بی برف بد حالی است
جای آدمک برفی ها خالی است
خدایا رسان برف و باران خود
که کرسی ذغالی چقدر عالی است
زمین تشنه ی برف و باران ﺘ ۥﺳﺖ
کشاورز بی آب دست خالی است
نداریم امیدی به دولت مدار
که خود منتر و شاکی مالی است
که مردم امیدش همیشه به تو
چرا وضع ما حال بی حالی است؟
بیا مهربانی کن و مرحمت
شدیم مفلس و جیب ما خالی است
24/10/93
عاشقان بهر خوشی گسترده اند صدها نشان
آفرین بر غیرت و بر همت والایشان
یک نشان از عشق می گویند امید زندگی
کاشتن در جان خود باشیم با هم مهربان
مهربانی در میان باشد کدورت می رود
مردمان نیکبخت سازند گلستان این جهان
شهرها آباد و در هر گوشه اش میخانه ای
ساقی ساغر بدست بینی شراب ارغوان
هم فقیر و هم غنی بهر دل تب دار خود
نوش جان گویند بهم از گلشن دلخواهشان
گر بهشتی هست اینجاست هرکجا دلهای شاد
دست در دست همند در رقص و بزم وشادمان
گر نیازی هست بهر زندگی مشکل کجاست ؟
حل می گردد مسائل با تلاش و با توان
آرمیدن در کنار ساحل دریای مهر و دوستی
دشمنی ها می رود ، دنیا بهشت جاودان
خاطرت باشد طبیعت را ببینی هر زمان
بر تو می گوید که قدر بودن خود را بدان
بر تو می گویند که دنیا فانی و تو میهمان
این لباس کهنه را بر کن که باشد داستان
4/7/93
ما چه داریم و چه می گوئیم و می نازیم از آن؟
جهل و بی عقلی و بیماری وغفلت که ندارد پایان!
چون به دنیا و مردم خردورز جهان می نگریم
ما چو یک کودک پابند نوازش همیشه نگران
گاهگاهی سخن از مردم تاریخ و هنر می گوئیم؟
بهر بالیدن و نازیدن و افکار پریشان و جوان
گیرم این عین حقیقت همه جا بود ولی آثارش کو؟
گر ، داری سخنی یا قلمی یا قدمی بنما تو نشان
چشم ̗ جان باز کن و چند ، اطراف جهان را بنگر
صنعت و دانش امروزی تو کو کجا باشد بمیان؟
چون که در خواب هزاران ساله در بند هستیم
کی بیدار شوند این همه غافل هست تردید و گمان
7/4/93
ای کاش
ای کاش به معنای دگر یعنی هیچ
با هیچ رسد ، کسی به جایی یاهیچ؟
من هیچ شمردم خود و فردا و قدیم
امروز خوشم به حال خود باقی هیچ
13/7/93
پندار
این حقیقت را شنو پندار را بر باد کن
ترس و میل و عشق فردا را ز تن آزاد کن
کهنه پیراهن نگیرد عطر و طعم تازگی
نو به نو شو آنچه هستی حال را آباد کن
26/11/93
قصه گو
قصه گو از مهربانی ها بگو
از زبان عاشق ̗ شیدا بگو
شور هستی را بیاور در قلم
مستی وامق از عذرا بگو
عشق مجنون را ببین در چهره ی
منتظر آماده ی لیلا بگو
خواستی از درد دل گویی سخن
با وفا از یار بی پروا بگو
ساغر می شو برای تشنگی
ساقی از زجر خماری ها بگو
با چراغ عشق رسوا کن دلی
می ﻜۥشد دلدار خود تنها بگو
آرزوی هجرت مرغ از قفس
میرسد امروز یا فردا بگو
قصه گو از رنج ما گفتی بسی
از شکوه خنده بر لب ها بگو
قصه گو از گریه گفتی در فراغ
از وصال و دیدن دل ها بگو
بعد توفان خشم دریا می رود
از خلوص ساحل و دریا بگو
از بلند پروازی زاغ سیاه
زیر چتر رخصت از عنقا بگو
فصل خواب سبزه زاران می رسد
از بهار و رویش گلها بگو
درد زندان را بگو باید کشید
از فروغ روشن فردا بگو
19/7/93.
امشب شب مستان است
لب ها همه خندان است
یلدای سیه گیسو
مهمان عزیزان است
با قامت رعنایش
دل ها همه شیدایش
جشن شب ایرانیست
تا صبح نمایان است
هر جا رخ سیمینی
ساغر به لبش بینی
می نوش و به پا کن رقص
این سنت ایران است
پایان شب پائیز
آغاز زمستان است.
28/9/93.
